Susanne Middelberg (1968 fotografe)
Op 30 november 2008 ontving Susanne Middelberg de Stadsprijs voor de fotografie uit handen van wethouder Siebe Keulen voor de serie Dierbaar verlies.
Zie ook het artikel in het RNG-weekend van 5 december 2008 (pdf)
Na een voltooide moderne dansopleiding aan de Hogeschool voor de kunsten te Arnhem studeerde Susanne in 1998 af aan de Academie van Beeldende Kunsten, afdeling fotografie. Sindsdien werkt zij als freelance fotografe en maakt zij vrij werk en foto’s in opdracht voor theater- en dansaffichés en voor bladen.
Als lid van het kunstenaarsgemeenschap exposeert zij regelmatig bij Pulchri. Verdere exposities van haar waren te zien tijdens het Cadancefestival te Den Haag, het Holland Dance Festival, KingKonggalerie te Den Haag, Fotogalerie 2 ½ bij 4 ½ te Amsterdam, in de Art Location te Hildesheim en Smelijk en Stokking. Publicaties verschenen in Focus, Marie Claire, Ballet-tanz, VvK-Kunstenaarswijzer, NL70/10/30, PANL Photography Annual of the Netherlands 9 en “je kostbaarste bezit” uitgegeven door PANL.
Serie "Dierbaar verlies"
Voor deze expositie heeft Susanne Middelberg 4 werken aangeleverd uit de serie “Dierbaar verlies”.
Zij zeg over deze werken het volgende:
“Dierbaar verlies” is een serie waarin ik verlies portretteer. Dit verlies is van grote invloed op wie de mensen op de foto's nu zijn. Het onderwerp van hun verlies wordt symbolisch weergegeven door een voorwerp.
Met dit voorwerp in hun handen fotografeer ik ze in de studio.
Mijn foto´s gaan juist over onvolmaaktheden, onzekerheden en de behoefte naar liefde en waardering. Over mens zijn, over het leven. Ik wil geen statements maken, niet oordelen.
Wat is mijn drijfveer? Wat wil ik teweeg brengen bij de toeschouwer? Wanneer wordt ik geraakt door een portret? (door mijzelf gemaakt, of juist door een ander) Hoe komt het dat bepaalde portretten me juist onverschillig laten?
Wanneer vertelt een beeld meer over de persoon dan alleen buitenkant ? Wat maakt mij tot wie ik ben, wat maakt mensen tot wie zij zijn? Naast je genen bepalen ervaringen die de sterkste indrukken achter laten wie je bent en hoe je bent. Een band met een ander, een passie; momenten van groot geluk en vertrouwen en van groot verdriet en teleurstellingen.
Toen ik over verdriet uit mijn kindertijd en mijn jeugd vertelde vroeg iemand mij hoe het kan dat ik daar niet meer boos over ben. Er zijn natuurlijk zaken waar ik nog steeds verdriet om heb en boos om ben. Maar over sommige dingen ben ik niet meer boos, ook al zijn ze nooit goed gemaakt en was er geen troost en kan ik nog steeds het nut niet zien van wat er gebeurd is.
Dat ik met veel van deze ervaringen toch vrede kan hebben is omdat ik anders niet zou zijn wie ik nu ben. Anders was ik een ander iemand.
In deze serie wil ik foto’s maken waarin mensen laten zien wat zoveel betekenis voor hen heeft dat zij, indien het niet verloren zou zijn, niet de persoon waren die ze nu zijn.
Ik vraag hen naar een dierbaar verlies omdat het dierbare verlies twee uitersten tegelijkertijd omvat: geluk en verdriet
- geluk en liefde toen het er nog was
- verdriet, gemis, pijn of teleurstelling vanaf het moment dat het er niet meer was.
Het verlies kan gaan over het kwijtraken van bijvoorbeeld een persoon, een dier, een droom, hoop of een eigenschap of vaardigheid.
Het gaat mij om het verdriet maar ook om de koestering van het mooie, het dierbare dat ook zijn sporen achterlaat op wie je bent.
De inspiratiebron voor het idee voor de foto is hetgeen wat hen en mij raakt. Ik draag ideeën aan. Soms bezitten de personen zelf een persoonlijk voorwerp dat bij hun verlies hoort. Vaak zoek ik ernaar. Het voorwerp houden de mensen in hun handen."
